We accepteren de fuck-it te vaak - column DFT 9 augustus
Onder de kin
Ik vlieg van Kroatië terug naar Nederland. Voor me zit een gezellig Goois gezin. Zo'n gezin waarop ik stiekem een heel klein beetje jaloers ben, omdat ik de uiterlijke corporale perfectie nooit zal bereiken. Vijftig plus, maar nog best lekkere torso papa met Tesla in donkerblauwe polo. Drie zoontjes van net voor en net na eindexamen met lokje zelfde kant op geföhnd. Ook in blauwe polo met stretch beige korte broek die duidelijk in een vier voor de prijs van drie uitverkoop was. Gezellig klif-dive filmpjes terugkijken met elkaar tijdens de vlucht. Mama in jeans, maar toch comfortabel stretchjurkje. Ook blauw. Gay best friend oom gezellig mee op vakantie. Lichtblauw. Niks mis mee. Jaloersmakend braaf. Behalve het mondkapje. Gezagvoerder vraagt om dat tijdens de vlucht op te laten. Zoontjes doen dat tot de stewardess langs komt en zodra ze drie passen verder is, doen ze het mondkapje onder hun kin. Pa geeft een knipoog en zegt: 'pas maar op, ze komt nog terug die knapperd'. Stewardess komt terug, ziet het maar zegt niks. Ik ook niet; ach ja, zo'n mondkapje...
Bagageband
We halen de koffers op. Op het knusse Rotterdam Airport met maar één bagageband. Boven de band hangen vrij duidelijke bordjes: niet op de band zitten. Twee jochies van jaar of zes en acht klimmen op de band. Geschater en gegier. Ze laten zich een tijdje meevoeren en springen er dan af. Een gaat bijna op z'n bek. Mama type geen polo, maar kreukjurk, tatoo en peuk al startklaar in de hand, lacht. Ik zeg niks. Papa is imponerend. De mevrouw van de bagageband in uniform loopt op de jochies af. 'Je mag niet op de band klimmen, kijk hier staat het'. Papa, ook tatoo en zwembroek, zegt tegen het jongetje: hoor je dat, niet meer doen hè, dat mag niet, anders wordt die mevrouw boos. Jochie gaat blèren, papa haalt dropzak uit de tas.
Mes
Samhoud wil een mes voor zijn 12e verjaardag. Een Zwitsers zakmes. Want dat heeft iedereen bij hem op school. Moeder Karima, mooi mantelpak, soms een sjaal om, soms niet, vindt dat geen goed idee. 'Van messen komen slechte dingen'. Maar hé, neef Mohammed heeft het ook en je kan er takken scherp mee afsnijden. Papa Farid, goeie jeans, strak overhemd, komt terug van zakenreis. Hij neemt cadeautjes mee. Haarolie voor de meiden en voor Samhoud een uitklapbaar mes. 'Niet mee naar school hè', zegt hij erbij. Karima schudt haar hoofd, maar ziet hoe blij Samhoud met zijn mes is. Samhoud rent naar zijn buurjongetje om het te laten zien. De buurvrouw zegt niks. Ik ook niet als Karima mij het verhaal vertelt.
Fuck-It
'Dat zouden mijn kinderen nooit doen'. Mijn kinderen zouden nooit een Frederique in elkaar slaan. Mijn kinderen zouden nooit iemand doodschoppen op een examenreis op Mallorca. Mijn kinderen zouden nooit met een mes iemand doodsteken in een parkje in Rotterdam.
Ik had een collega. Ze was psychotherapeut. En liep af op ouders die kun kinderen niet corrigeerden. Met een visitekaartje: 'u kunt mij over tien jaar bellen voor een afspraak in mijn praktijk'. 'It takes a village to raise a child'. Vanaf nu accepteer ik geen fuck-it kindjes en hun ouders meer.
