Ik reisde in de zomer van 2018 naar China. Samen met mijn gezin; beste reisgezelschap denkbaar. Total culture shock. Ondanks al mijn reiservaring is China… anders. Weinig Chinezen spreken goed engels. Dat betekent dat dagelijkse interacties als eten bestellen of de weg vragen best een uitdaging zijn. Omdat ook non-verbale communicatie echt anders is, leidde dit vaak tot hilarische misverstanden. De gouden oplosing: gewoon de keuken inlopen en je eten aanwijzen en gebruik maken van het aanbod van Chinezen die heel behulpzaam en handig zijn met online vertaalapps.

Verbaasd heb ik me over de enorme verschillen tussen ruraal China waar de tijd heeft stil gestaan en alles nog met de hand gebeurt op landerijen en dorpsraden nog redelijk volgens Maoïtisch model functioneren. En daartegenover hypermodern Shanghai en Bejing, waar ik een blik in de toekomst van ons eigen bestaan mocht werpen. Over de manier waarop China de Tibetanen in Shangrila tot partner maakt middels nieuwe godsdienstige vrijheden, Nike schoenen voor monniken en toerisme. Over de gigantische schoonheid van het terracottaleger en de chinese tempels.

Genoten heb ik van kleine verschillen. Bomen die gevoed worden met een boominfuus. Garnalen eten in een garnalenrestaurant met plastic handschoentjes aan. Je tanden laten trekken op de markt, tegelijk met high speed treinen. Pracht en praal van de keizerlijke verboden stad in Bejing. Oud en nieuw tegelijk in één samenleving; paralelle werkelijkheden. Straatdansen ‘s avonds op elk plein. Martial arts in het park.

Gezwoegd en gereflecteerd heb ik tijdens geweldige tochten in 38 graden over de Chinese muur. Hierover schreef ik de column ‘Muren’ 

China… heeft me betoverd en verbaasd. Totaal.