Ook politici en bazen hebben Guilty Pleasures – Column DFT 30 september 2019
Ministers die voetbal kijken in de bankjes van de tweede kamer. Burgemeester met lastige puber. Talkshowpresentator met relatieperikelen. En masse duiken we er bovenop. We doen dan wel of we heel verlicht zijn, maar in dit soort situaties werkt ons brein nog tamelijk tribaal. In kantoren kijken mensen ook op deze wijze naar hun bazen. CEO’s en bestuurders zijn geliefd onderwerp van gesprek bij watercoolers en koffiezetapparaten. We verwachten van onze Chiefs, Guru’s en Magiërs dat ze Goden zijn. Onmenselijke proporties aannemen en ten alle tijden voorbeeldig zijn. Politici moeten zich dood werken. Religieus leiders mogen niemand beminnen. Stadsvaders- en moeders moeten hun eigen gezin in toom houden. Dokters moeten ten alle tijden beschikbaar en aardig zijn. Advocaten altijd tactisch. Bazen moeten het leven voorbeeldig voorleven; hard werken maar nooit burn-out raken en hun kroost op de jaarlijks bedrijfsbarbecue netjes in het gelid en goed gekamd meetronen.
High-rank personen houden deze karikaturale rollen zelf graag in stand. Verkiezingscampagnes zijn op de tribale wetten van charisma gebaseerd. Je verheft jezelf tot heilige verlosser van de verloederde samenleving. Artsen hebben een blad dat geen andere beroepsgroep heeft; ‘Arts en Auto’. Advocaten verschansen zich in hoge kantoortempels op de Zuid-As, gelardeerd met af en toe een snufje coke. Bazen bedenken eigen parkeerplaatsen en lunchrooms. Guru-isme en mystificering geeft bonuspunten op de apenrots. Het volk smult er van. Die persoonsverheerlijking komt voort uit onze tribale projecties en heeft niks met de werkelijkheid te maken. De werkelijkheid is namelijk dat ook mensen met een hoge rank aambeien hebben, of zakkenwassers van echtgenoten, vervelende kids, depressies en drankverslavingen. Als een Chief, Guru of Magiër opeens net als wij allen over tribale Guilty Pleasures blijkt te beschikken, ook verleidbaar blijkt te zijn door drugs, seks, macht, luiheid, liefde of dat hij of zij ook mentale of fysieke zwaktes blijkt te hebben, schrikken we ons rot. De woede die dan opsteekt gaat niet over de koning of de keizer, maar over onze eigen naïviteit dat we echt geloofden in superpower. Vervolgens streeft ons tribale brein naar vergelding. Chiefs worden uit dorpen verbannen. Wie eerst nog magiër was, is opeens heks en moet de brandstapel op. Dus pakken we het offerblok, smeren we de uit de hemel gevallen held in met knoflook en spaanse peper en offeren we onze tribale hoop en verwachting in persona aan de Goden.
