Hoe weet je of je aan de goede kant staat? - Column DFT 1 februari 2021
Viva la Revolución
In 2016 reisde ik naar Cuba. Land van de revolutie. Ik dompelde me onder in het schitterende land, waarover je juichend of neerslachtig kunt zijn. Ik volgde het romantische pad door jungle en stad van revolutionair Che Guevara, Castro en de kameraden die het met een leger van slechts een paar honderd mannen en vrouwen lukte om het corrupte Batista regime omver te werpen. Ik stoeide met de vraag: als ik in de tijd van Che Guevara Cubaan was geweest; was ik dan een guerrilla kameraad geweest? Zou oma haar Che Guevara pet aan haar kleinkinderen kunnen laten zien?
Pre-corona polarisatie
Pre-corona, in die zalige tijd waarin we elkaar nog vertwitterden over genderneutrale Hemarompertjes, hoe, wanneer en met hoeveel te migreren en te integreren en Charlie Ebdo cartoons, lag ik er soms wakker van. Hoe weet je nou of je aan de goede kant staat? Ik haat moslim- en elke andere xenofobe haat. Maar hee, ik ben ook beetje Joods en gay en wars van religieus fanatisme van welke kant ook. Moet ik nu strijden tegen vreemdelingenangst of juist tegen vertrutting en het terugkeren van religieuze orthodoxie in de wereld? Kan ik over twintig jaar tegen mijn kleinkinderen zeggen dat oma aan de goede kant stond?
To wappie or not to wappie
Verzet tegen coronamaatregelen? Wappie of verzetsheld? Noem je het schuim van de straat ook 'schuim van de straat' of 'jongeren die door ons syteem kansloos zijn gemaakt'? Spreek je over 'relschoppers' of over 'terroristen die een ziekenhuis aanvallen'. Hard ingrijpen en strafblad geven? Of met compassie zien dat een wat minder IQ toebedeeld iemand gewoon een instagram postje doordeelde om indruk op vrienden te maken? Zijn de echte helden de braveriken die leuke spelletjes posten om je avonden te op te leuken? Of de columnisten die roepen dat we de economie verkloten met harde coronamaatregelen? Kan ik over twintig jaar tegen mijn kleinkinderen zeggen dat oma aan de goede kant stond?
Spugen in het krantje
Ik had er als altijd nogal een oordeel over. Mensen met grootse verhalen over hun enorme verzetsdaden in WOII. Als je in de kroeg zit met een zekere generatie, heeft elke Nederlander wel een opa in het verzet. 'We werden gedwongen door de Duitsers om nazikrantjes te drukken, maar we spuugden er wel in'. Ja right. Held. Ik dacht altijd oprecht dat het makkelijk was om aan de goede kant te staan. Wat had ik zelf gedaan? Onderduiken? Emigreren? Treinrails opblazen? Gelaten in het krantje spugen?
Later
Nu weet ik dat het pas twintig jaar later makkelijk is om de goede kant te kiezen. Trouwens... ik weet nog een heel leuk avondklokspelletje voor binnenshuis...
