Journalisten pak je maatschappelijke verantwoordelijkheid. Politiebashen is gevaarlijk. Column DFT 27 januari
In de NRC verscheen een artikel over de zelfmoord van een politiemedewerker van de Landelijke Eenheid Politie. Eerder verscheen een artikel gericht rondom dezelfde eenheid met de titel 'De politie is ziek, zwak, misselijk en overbelast'.
Deze artikelen zijn beiden voorbarig, wachten onderzoeken niet af en lijken gevoed te zijn door een eenzijdig netwerk van bronnen binnen de politie en de vakbond. De rol van de journalistiek is ongelooflijk belangrijk als het gaat over het monitoren van een bolwerk dat het geweldsmonopolie uitoefent, zoals de politie. Journalistiek heeft altijd als contramacht gediend om politie, justitie, leger, politiek scherp te houden en te controleren. Van oudsher vertrouwen wij erop dat de journalistiek aan gedegen waarheidsvinding doet en geluid- en tegengeluid laat horen.
Deze artikelen en de recente berichtgeving rondom politiecultuur, discriminatie en ontevredenheid binnen de Nationale Politie stemmen mij tot bezorgdheid. Politie is een van de belangrijke gezagsdragers in onze samenleving. Er is maatschappelijke onrust over het afkalvende gezag van politie, tot dieptepunt gekomen rondom oud- en nieuw. De trend binnen een kleine groep journalisten lijkt te zijn 'politie bashen en het leiderschap onderuit halen'. Tot op persoonsniveau van leidinggevenden binnen, nu, de landelijke eenheid, toe. Ik zie hier geen toegevoegde waarde in. Natuurlijk moet er bericht worden over misstanden of een ernstig incident als zelfdoding. Maar wel na gedegen onderzoek en niet voorafgaand, op basis van een onrustige politievakbond en geruchten uit anonieme bron.
Nu wordt er karaktermoord gepleegd die onherstelbaar is. Karaktermoord op politieleidinggevenden, maar erger nog, op de politie als gezagsdrager. En dat draagt bij aan maatschappelijke chaos en gezagsondermijning. Het zou goed zijn als journalistiek en redactioneel Nederland de hand in eigen boezem zou steken. Journalisten lijken zelfsturend en hoofdredacteuren wellicht 'ziek, zwak, misselijk en overbelast'. Wie neemt de moeite om de rode lijn van berichtgeving kritisch te onderwerpen en een goed gesprek te hebben met een journalist of er sprake is van een persoonlijke kruistocht aan de hand van de politiebond, of van gedegen tweezijdige journalistieke afwegingen?
Ik zou graag oeen artikel zien over de geweldige prestaties die zijn verricht rondom de aanhouding van Tachi. Over de bijzondere beroepssamenstelling van de Landelijke Eenheid Politie waar inderdaad veel super specialisten werken die 'anders' zijn dan de gemiddelde Nederlander en waar uitzonderlijk talent soms samen gaat met psychische kwetsbaarheid en heel verdrietig soms ook met suïcidaliteit. Ik wil een artikel over hoe tough en geweldig dat is, leiding geven aan zo'n diverse club mensen. Hoe je als leidinggevende dealt met de altijd oplopende spanning in dit werkveld en met de toegenomen werkdruk in beveiliging van advocaten en politici afgelopen tijd.
Ik snak naar journalisten die snappen dat ook zij een maatschappelijke verantwoordelijkheid en bijdrage te leveren hebben. Die niet goedpraten of wegkijken, maar die ook niet politiebashen en daarmee bijdragen aan een samenleving die de vinger opsteekt naar haar gezagsdragers.
