Dans baby dans - Column DFT 25 oktober
Dansmarathon
Een miljoen mensen keek naar De Dansmarathon en zag hoe deelnemers zich 50 uur lang afbeulden, een gekneusde rug opliepen, uitgeput neervielen, in hallucinerende toestand met psychotische trekken terecht kwamen en uiteindelijk een uitgeputte doch gelukkige winnaar er met een ton vandoor ging om eindelijk een huis te kunnen komen dat voor haar in deze tijd met woningnood anders onbereikbaar is. Onder zogenaamd 'goede medische begeleiding', van een ex-verpleegkundige, thans ondernemer die iets doet met lichtbrilletjes als captain medisch team. Wendy van Dijk die als een misbruikende turnbully huilende meisjes nog even hun laatste restje waardigheid stond weg te juichen. De echte winnaar was het consortium de Mol. De verliezer was wellicht de menselijke moraal. Een pijnlijk beseffen dat we niet alleen op het witte doek in staat zijn om te genieten van de Hungergames.
We dansen bij crisis
De mensheid danst in tijden van crisis. Dansmarathons zijn niet nieuw, John de Mol niet origineel. In de jaren 20-30, tijdens de grote economische depressie, werden ze ook gehouden. Paartjes stijldansten tot ze er bij neer vielen. Letterlijk. er vielen doden. De prachtige film 'They shoot horses, Don't they' is hierop gebaseerd. Soms dansen we onszelf moed in bij ellende. Vorig jaar hielp de Jerusalema ons de lock downs door. Ook ik heb nogal bijgedragen aan de verspreiding van dit vrolijke copingsvirus. Groepen mensen, met name in de zorg die de vrolijke gospel dansten, met pasjes die je lang moet oefenen. Samenzijn op 1,5 meter afstand en voelen dat je leeft.
Dansplaag
In de menselijke geschiedenis zijn bijzondere dansen bij crisis gedocumenteerd. Er is zelfs een ziekte, choreomania of de St.-jansziekte. Dat is een ziekelijke drang om te dansen door groepen mensen. De eerste uitbraak was in 1374 in Aken. Mensen hadden spasmen, spierkrampen, maakten schokkende bewegingen, een soort epilepsie en de onweerstaanbare drang om te dansen. Ze raakten totaal uitgeput, soms met de dood tot gevolg. In 1518 was er een grote uitbraak in Straatsburg, van zes dagen. Er werd een houten podium voor de dansers gemaakt, met de hoop dat ze door uitputting zouden stoppen. Maar dat konden ze niet. Er vielen 15 doden per dag. Het stadsbestuur vaardigde toen een verbod op dans en muziek uit, en ging op bedevaart, waarna de dansepidemie in een paar weken afnam. Verklaringen die gegeven worden zijn een schimmeltje met een soort paddo effect in het meel, religieuze waanzin en...massapsychose door angst voor de pest. Epidemiën en dansuitbraken gaan samen in de historie.
Dans baby dans
Overal op de wereld gebeurt het. In de jungle van Brazilië, tijdens de koloniale slavernij, bij ziekte in Azië, bij uitvaarten in Ghana... Als er wanhoop en crisis is, worden de boze geesten verdreven met muziek en wordt het samenzijn bezegeld met dans. Daar is helemaal niks mis mee. Het gaat pas écht goed fout, als er van een menselijke copingstrategie met dood, ziekte en armoede een ranzig verdienmodel wordt gemaakt door geldbeluste Wolven en Mollen op deze wereld.
