Opiniebijdrage in Parool - 2 augustus 2019 - Feestje, dan wil ik zoenen ook
Pride Amsterdam. Twitteraccounts kleuren gezellig in regenboogkleur. En grote en kleine bedrijven laten zien dat ze heel divers zijn. Er verschijnen hippe filmpjes op Linked In van grote bedrijven als EY met vrolijke jongens en meisjes met roze haar en een ring door hun neus met fijne welkomstteksten. Tankstations kleuren hun lichtbalken regenboog. Toute Nederland die ‘iets met mensen doet’; trainingsbureaus, coaches, diversiteitsmedewerkers, HR functionarissen, regiehouders en alles met het woord coördinator in de functiebeschrijving doet iets met een regenboogshirt of retweet een oproep om een homo-onvriendelijk land tot de orde te roepen. Politici vechten om van wie wij regenboogers het meest te vrezen hebben: van Moslim-Fundamentalisten, Bible-Belters of Rechtse-Terug-Naar-Het-Hoeksteen-Gezin-Ideologen.
Ik word er blij van. En ook niet. De solidariteit is fijn. Blijkbaar vinden veel mensen dat wij er mogen zijn. Heerlijk. Hebben we jaren hard voor gestreden. En toch wringt er iets. Het wringt als het ‘pinkwashing’ van bedrijven is; schaarste op de arbeidsmarkt en commercieel bureaubelang van alles wat het label ‘diversiteit’ draagt vieren hoogtij. Het wringt als het alleen maar leuk is als er een feestje te vieren is. Want dat… kunnen wij echt reuze goed. Feestjes vieren. Dat komt omdat de meeste feestjes voor ons als tiener gewoon niet zo cool waren. Schoolfeesten zijn gewoon niet zo flirtbaar als je LHB… tot Zer bent. Kroegentocht is inclusief vechtpartijtje als je als jongen een andere jongen van een verkeerd groepje te lang in de ogen kijkt. Familiefeestjes met je tante die al wéér vraagt wanneer je eens een leuke kerel ontmoet.
We bedachten geweldige feestjes. Underground kelders waar alles gebeurde wat alle Goden van de grote wereldreligies niet eens konden bedenken. De hipste discotheken van Amsterdam. Geheime zakdoekcodes. Uit je dak gaan op op ‘Its raining men’. Drag Queen contesten. Lesbische tuinbroekparty’s. Tennisclubs met roze tennisballen. De zangeres zonder naam op de Dam. En ja… een Canal Parade met bootjes. Bedoeld om één dag per jaar in de meerderheid te zijn. De stad regenboog te kleuren. Heel even te voelen hoe dat voelt: je volstrekt vrij in de liefde te kunnen bewegen in het publiek domein. Dat dat leuke feestjes zijn, bleef niet ongemerkt. En nu… worstel ik mij door drie lagen hetero-stelletjes met kinderwagen heen, voordat ik met mijn regenboogvlaggetje naar een bootje kan zwaaien. Claimt elke zichzelf respecterend bedrijf een boot waar de voltallige Raad van Bestuur op staat te zwaaien met een roze boa om. Lijkt de hele politie opeens leatherboy te zijn en leggen ziekenhuizen je nog net niet aan een roze infuus.
Het is hartverwarmend. Echt. Je bent zó welkom. Op het leukste feestje van het jaar. Maar dan wil ik met je zoenen ook. En niet alleen in Amsterdam als de stad roze is gekleurd en je je veilig waant. Maar ook op een bankje op Kanaaleiland. Of in de metro naar Slotervaart. Of op de Blaricumse hockeyclub. In het dorpshuis van Beesterzwaag. En dan doe ik ook mijn ring door mijn neus op het acquisitiegesprek bij EY. En dan hoop ik dat je gewoon aardig ‘nee dank je’ zegt in die kroeg als ik per ongeluk met je flirt. Dat je er iets van zegt als ik mijn hand uit die van mijn lief trekt omdat een groepje jongeren sist en roept. Een lift geeft als een taxichaufeur weigert me mee te nemen. Al die andere 364 dagen van het jaar.
Dr. Danielle Braun is corporate antropoloog. Reist de wereld rond op zoek naar wat we van tribes overal op de wereld kunnen leren over onze eigen samenleving. Schrijver van de boeken ‘de Corporate Tribe’ ‘Building Tribes’ en Da’s Gek’. Ze spreekt en schrijft over organisatiecultuur. Begeleidt leiders bij conflict en verandering. Ze is Directeur van de Academie voor Organisatiecultuur. Onder de titel #antropoloogdesvaderlands geeft ze duiding aan de dingen die om ons heen gebeuren. In Januari staat Danielle met een theater op de planken van zes theaters in Nederland.
