Er was eens... een eindejaarssprookje - Column DFT 19 december
Ik wil je een sprookje vertellen. In het jaar 2023. In een land hier dichtbij jou en dichtbij mij. Was de kleefstof op.
Er waren jaren van tegenspoed geweest in dat land door een nare pandemie, door oorlogsdreiging, door een huilende aarde en door toenemende financiële zorgen. De mensen in het land waren van zichzelf en van elkaar vervreemd geraakt. Moe, geïrriteerd, in zichzelf teruggetrokken en vaak ziek. Ze wilden niet meer naar hun kantoren komen en ook niet meer gezellig afspreken met andere mensen. Het ergste in dat land, was dat jongeren hun toekomstdromen maar moeilijk konden vastpakken. Ze waren slecht te motiveren voor studie, werk en lange termijnplannen. Ze konden geen huis vinden en zochten afleiding in telefoons en psychedelica. Ze besteden heel veel tijd aan het definiëren van hun identiteit in vele vormen en kleuren, alsof ze niet meer wisten waar ze precies thuishoorden en wat hun plek en herkomst was. Sommigen stonden op, lijmden zich vast. Ze vochten voor de aarde en voor hun recht om gezien en gehoord te worden. Het was in die tijd, in dat land, net of de kleefstof, de spinnewebbetjes tussen mensen op was geraakt.
Maar met de komst van het kerstlicht en de rituelen van jaarsovergang, gebeurde er iets magisch. Er daalde een tegenkracht over het land. In een droom werd verteld aan de mensen, dat kleefstof niet iets was dat op kon raken. Dat je het zelf kon maken. Overal in het land begonnen de mensen kleefstof te produceren en uit te delen. De mensen noemden het 'de Sociale Revolutie'.
In een dorp waar de buslijn was weggehaald omdat het dorp te klein was, ontwierp een bewoner een app, waarmee dorpsbewoners onderling carpool afspraken konden maken. Deal was dat je voor degene met wie je mee had mogen rijden daarna koffie zette. Op scholen werden bankjes geplaats, waar je als kind op kon gaan zitten als je graag met iemand wilde spelen, maar niet wist met wie. In supermarkten werden de koffiecorners en kletskassa's heropend. Kerken en verenigingen ruilden hun online-diensten weer in voor haal- en brengservices voor ouderen en gingen op bezoek bij mensen.
Veel kleefstof werd gemaakt in organisaties, die snapten dat zij de plekken waren waar de mensen in het land het meeste tijd doorbrachten. Er stonden leiders, managers, HR afdelingen op, die snapten dat het veel leuker is om een tribe te bouwen dan een organisatie te managen Sterker nog, niet alleen leuker, maar noodzakelijk. Ze begonnen te vragen aan hun mensen: zeg, hoe gaat het eigenlijk met jou? Hoeveel sociale contacten heb jij per week, wat ben je kwijtgeraakt door thuiswerken, wat heb je nodig om weer te verbinden met elkaar en met de ziel van de organisatie? Ze organiseerden ‘hee-wie-was-jij-ook-alweer kampvuursessies' voor de oude rotten, inwerkweekenden voor nieuwe medewerkers op mooie plekken in de natuur, buddysystemen tussen de oude en de jonge generatie, waarin de ouderen hun ervaring met werk- en leven deelden en jongeren hen op de beurt inwijden in de wondere wereld van festivals, tik-tok en to be woke or not to be woke.
In dat land heette de HR adviseurs voortaan magiërs, de CEO koning of koningin en de managers de familiehoofden. In dat land werden geen individuen aangenomen bij een sollicitatie, maar vriendengroepen. Of er ontstónden vriendengroepen, omdat het in dat land de normaalste zaak van de wereld was dat organisaties zich verantwoordelijk voelde voor kleefstof tussen mensen. In dat land namen leiders en organisaties het voortouw en volgde de samenleving. En de politici... snapten het toen eindelijk ook.
In dat land leefden en werkten de mensen nog lang en gelukkig ondanks de uitdagingen van de aarde. Waren er minder zoekers en stroomde de liefde door de gangen van verwarmde kantoorgebouwen. Het is een land waar mensen willen wonen. Jongeren willen werken. Een land met kleefstof. Die de mensen zélf maken. Gelukkig 2023.
