Ik reisde naar India. Land met de grootste bevolking ter wereld. Met tegelijk een ruimtevaart programma, leider op ICT innovatief gebied, en miljoenen ondervoede kinderen en gehandicapte bedelaars. Land van kleur, tempels en prachtige gewaden. Van kamelen, fresco's in koopmanshuizen, van de Taj Mahal en van forten. Van exorbitante schoonheid en rijkdom. Van de meest weerzingwekkende gorigheid, armoede en luchtvervuiling.

Naast groot genieten van de schitterende natuur in een aantal Nationale Parken, rondstruinen door oude Havelli's, overleven in druk dusty Delhi, meejoelen met een Bollywood film en echt té lekker Indiaas eten met mijn gezin, was dit ook een reis die mijn antropologenhart weer keihard liet kloppen. Want er is niks zo mind stretching als India. Ik ervaarde opnieuw een diepe culture shock. Werd boos, gefrustreerd, verheugd, verliefd op het inmense land en haar mensen. Kreeg een hekel aan mezelf als ik een bedelend kind wegwuifde en genoot van de onderhandelingen met een riksja driver. Net als op al mijn reizen, dienen zich dan een paar thema's aan die om verdere reflectie en uitdieping vragen. In India werd mijn motto van 'leren van wat we al weten, maar een beetje vergeten zijn in onze gebouwen van beton', diep aangeraakt.

Ik schreef er dit artikel over, waarbij ik de wijsheid van een sterk gesegmenteerde samenleving zoek.

Eerder schreef ik dit verhaal over de cirkels van relaties met de lessen uit India. Cirkels van relaties – hebben jullie dezelfde verwachtingen - Blog Corporate Antropologie - Academie voor Organisatiecultuur

In de leergang Antropologische Teambegeleiding gaan we verder in op plekgedoe en hoe je rolduidelijkheid kweekt in organisaties; het onderwerp van het artikel.