Deze zomer reisde ik naar Georgië. Land met oude en intense geschiedenis van overheersing en strijd. Het land waar je tsaristische-, Sovjet-, moderne architectuur dwars door elkaar heen vindt.
Waar de Georgische Orthodoxe kerk, Georgisch nationalisme en strijd met de grote stalen arm uit het oosten onlosmakelijk verbonden zijn. Waar mannen mannen zijn en vrouwen vrouwen en homorechten van generlei waarde zijn. Waar tot voor kort en heel soms nog steeds bruidskidnappingen plaatsvinden. Waar het christendom voet op Europese bodem vond. Waar op het platteland iedereen een AK geweer in de schuur heeft liggen en daar vrolijk mee op colaflesjes schiet. Waar familierecht in afgelegen dorpen nog geldt en men iconen kust bij het zweren op de waarheid. Land van samen eten, natuur, oude kloosters en bloemen.

Naast groot genieten van de schitterende natuur in de hoge Kaukasus tijdens een trekking van 80 km op stevige hoogte, was dit ook een reis die mijn antropologenhart weer keihard liet kloppen. Mijn motto 'leren van wat we al weten, maar een beetje vergeten zijn in onze gebouwen van beton', werd diep aangeraakt. Land van oude waarden en tradities. Ja, soms zelfs gekmakend conservatief voor hen die het anders willen. Maar wat schuilt er een kracht in familiewaarden, samen eten, zingen, toasten en voor elkaar zorgen tijdens de barre Kaukasuswinter.

Over Georgië schreef ik een blog en e-zine. Over anders kijken naar actuele politiek

In lezingen over veranderen vertel ik het verhaal van Georgie. In de leergang corporate antropologie is het een van de verhalen in het vierde blok over cultuurverandering.