Ik smul van ze. De groep 'Vlaamse psychiaters', met trouwens mínstens even goeie Nederlandse soortgenoten, die ons inwijden in wat ik graag 'de nieuwe melancholie' noem. De acceptatie dat het leven een zeven is. Dat verdriet bij het bestaan hoort, dat niet elke emotie op een depressie duidt, dat we de GGZ moeten bewaren voor echte psychiatrische ziektes en niet voor wat zieleleed, en dat aanvaarding van het lot tot grote zielerust leidt. Ik geloof ze, drink ze, slurp ze op. Ze maken grauwe dagen gewoner en wolken lichter. Ze pleiten voor de luiken af en toe sluiten, je niet gek laten maken door apocaliptische doemscenario's en te genieten van gezin, huis en haard.

Tegelijk wil ik gooien met hun boeken, schreeuwen 'man, maak er wat van', roepen dat het grumpsy old boys zijn die eens met van Rossum moeten gaan praten. Vind ik het moppersmurfen en zeikmannetjes. Zesjescultuursnuivers die alleen in een westers welvarend land dit soort uitspraken kunnen doen. Moet je eens in een wederopbouw land als Cambodja mee aankomen; praten over of je ongelukkig wordt door geluk na te streven. Luidkeels uitlachen zullen ze je. Mens... brood op de plank. Ik hoor vanaf de wolken Ramses zingen 'zing, vecht, huil, bid, werk, lach en bewonder.' Ik geloof in gaan tot het gaatje, de wereld zelf mooier kleuren. Dan wil ik mijn haar losgooien, dansen tot in de nacht, werken tot ik er bij neerval en heel China eruit concurreren, ondernemen dat het een lieve lust is. Rot op met je het leven is een zeven. Acht geeft kracht, een negen is een zegen en met een tien wordt je gezien.

En dan hebben we ook nog de 'de meeste mensen deugen cult'. Echt... ik vind het een wereldboek van Bregman. En van al die anderen die ons erop wijzen dat mensen in principe lief zijn, elkaar willen helpen, dat de mensheid nog niet naar de klote is. Zelf neig ik van nature iets meer naar 'we zijn monsters als mensen en moeten een beetje begrenst worden', maar dat zullen mijn overgeërfde Holocaust roots wel zijn. Maar ik laaf mij dorstig aan de we-deugen-hoop.

Wat me vooral jeuk tot in mijn kruin bezorgt is dat zowel de nieuwe melancholie als de nieuwe meeste mensen deugen trend tot nieuwe identiteitskeuzes lijken te leiden. Laten we net politiek links- en rechts wat los, worden we over de hele linie wat meer fluïde als het gaat over De Grote Identiteitsissues, hebben we dit weer bedacht. Hoor ik mensen om mij heen de vraag stellen: ben jij van dat mensen deugen of van het meer negatieve mensbeeld? Geloof jij in actie of in acceptatie? Houd je van pak je leven in handen of het leven doet ook maar wat het wil?

Weet ik veel. Ik ben van niet kiezen. Doe er niet aan mee. Ik geloof in allebei. Je hebt toch gewoon dagen dat het leven je overkomt en het een beetje uitcorvee-en is. En je hebt dagen dat je vliegt en je de wereld in je broekzak lijkt te hebben. Er zijn zesjes en tienen. En soms een dikke drie. De ene dag deugt de buurman. En de andere dag is het een asshole. Mezelf vind ik dagenlang echt bijzonder aangenaam gezelschap. En dan weer het monster van Frankenstein.

Alsjeblieft maak geen nieuwe hokjes lieve psychiaters en filosofen. Ik hou van allebei. Van veel. En van weinig. Ik houd het bij radicale nuance. Professioneel schizofreen. Bi-reli, bi-polair, bi-seksueel, bi-politiek, bi-cultureel, bi-optimistisch, bi-deugdzaam, bi-politiek, bi-aangenaam. Twee kanten dus. Minstens. Gelukkig. Toch een hokje.

dr. Danielle Braun. Corporate Antropoloog. Auteur van de Corporate Tribe, Building Tribes en Da’s Gek.