No filter. De nieuwe echtheid. - Column DFT 6 september
Het mag ook rauw
Het viel me op de laatste tijd. Een nieuw soort rauwheid in mijn mailbox, op social media en op tv. Soms recht uit het hart, soms met een licht spottende knipoog. Het hilarische Duitse verkiezingsfilmpje van Die Grünen. De verkiezingskandidaten zingen een oersaai liedje. Vals, vaak onscherp, in duffe kleding, soms bewust uit beeld lopend. Het is een heel prettige tegenhanger van gladde gehypermarketeerde partijfilmpjes. De rauwe column van Don Arturito over zijn lang geleden mislukte journalistieke missie naar Afghanistan. Geen helden-epos, maar een mistroostig beeld van een geflopte ambitie, in een naargeestig verloren land, slechts te verdragen met drank en drugs. Wendy van Dijk, doorgaans stylish, die zich laat filmen in de visagiestoel voor de liveshow 'Nederland staat op tegen kanker' met haar blonde lokken in een kappersklemmetje. Stella Bergsma haalt vol overgave haar tieten, zoals ze haar borsten zelf noemt, overal tevoorschijn, 50-plus of niet. Foto's worden voorzien van een 'no filter' etiketje. Puur is het nieuwe glamorous.
Te gemakkelijk
Waar je drie jaar geleden nog kon scoren met goede marketing, een e-zine, smooth make-up, een filtertje over je filmpje, corrigerend corsetje, snelle reclamecampagne, werkt het nu eerder averechts. Zeker jongeren snappen te goed hoe het werkt. Herkennen de filterapps direct en scrollen even door op een nieuwsfoto om te zien dat die in scene is gezet. Het was kortstondig grappig; de mimes op twitter waarin bussen met een wiel over een bergafgrond rijden, tot je elke keer als je zo'n filmpje post vier 'duhuhhuh fake' reacties krijgt.
Nietsontziende tijdgeest
Is het de gesel van de tijdgeest die ons masker heeft afgetrokken? Vooruitgang en een mooi huis is toch minder zum Haben als het elk moment, net als het huisje in het verhaal van de Drie Biggetjes, door een orkaan of bosbrand verwoest kan worden. Nieuw leiderschap blijk net zo onmachtig het politieke tij te keren als de oude apenrots. Door onze onhandige zoomsessies in good old corona lockdown times, hebben we kennisgemaakt met elkaars langslopende schoonmoeders, krijsende kinderen, bijtende hondjes en pyjama's. De CEO blijkt ook een dode kamerplant te hebben en de burgemeester schimmelafwas op het aanrecht. Misschien vonden we het stiekem wel fijn, de rankings-teloorgang en het weg-corona-en van uiterlijkheden.
Maar de schoonheid dan?
Ik zwalk nog heen en weer met mijn waardering voor 'het nieuwe echt'. Ik vind het wel prettig verfrissend, het ongepolijste. Weg met plastic. Tegelijk mis ik de schoonheid. Het lijkt of we op de pyramide van Maslov drie corona trapjes naar beneden zijn gelazerd. Met het dichtdoen van de deuren van kantoren, theaters, concertgebouwen, lijkt de schoonheid naar het rijk der fantasie te zijn verbannen. De rauwheid vind ik lekker, maar een make-upje en een beetje je best doen om er appetijtelijk uit te zien voor elkaar vind ik toch ook wel wat hebben. Blote tieten zijn groots vanuit feministisch ideaal, maar zelf vind ik mijn 50 plus voorkant gewoon wat gezelliger met een mooi topje eroverheen. No filter is soms best chagrijnig lelijk. Politicus in korte broek... tsja. Het is net als in een lang huwelijk: de wc-deur dicht doen heeft ook wel iets. Je best blijven doen voor elkaar.
