Mensonterend grenzeloos - Column DFT 3 januari

Vliegbasis Twente

Vanaf januari worden er 500 asielzoekers opgevangen op voormalig militair vliegveld Twente. Een desolaat terrein met oude vliegtuigen, legermateriaal en oorlogs-look-a-like muren en gebouwen. Leuk voor de liefhebber, een lugubere trigger voor wie de oorlog in zich draagt.

Losgetrokken poppenhoofdjes

Jaren geleden was ik directeur van een asielopvangcentrum. Een van de dagelijkse bezigheden van de pedagogische medewerkers in de creche was om poppen te repareren. Met name peuters uit Angola, waren uren bezig met het uit elkaar trekken van poppen. Hoofdjes, armen en benen moesten het ontgelden en werden met fanatisme en stramme kaakjes vakkundig van de lijfjes ontdaan. Op het lagere schooltjes speelden Bosnische kinderen: houd je stil in het massagraf; zo stil mogelijk liggen in de zandbak en andere kinderen die dan 'boem' riepen. Migratie, is zelfs voor de meest opgewekte diplomatenklasjes-expat een ingrijpend life-event waarvoor ze op cursus gaan. Migratie tegen je zin in, als gevolg van oorlogsgeweld, is ronduit traumatiserend, naast het oorlogstrauma zelf. Je haalt een kind uit de oorlog, maar hoe haal je de oorlog uit een kind?

Huilen voor de TV

Huilend zaten we voor de reality TV. Juichend bij elk Afghaans kind dat over de muur van het vliegveld werd doorgegeven en liefdevol opgevangen door soldaten aan de Happy Side. Vol afschuw zagen we hoe mensen aan vliegtuigtrappen hingen. Onze harten gingen open; hoe konden we zo snel mogelijk zoveel van deze mensen helpen? Niemand die het ook maar in z'n hoofd haalde om het over aantallen te hebben. Ménsen zagen we, geen getallen. Zoveel en zo snel mogelijk evacueren. Maar dan zijn daar de bussen die een gemeente binnen rijden. De overvolle opvanglocaties. De groepjes in de plaatselijke supermarkt. Huizen die toegewezen worden aan statushouders in een overspannen woningmarkt. De tranen drogen snel. De open armen worden kruislings voor de borst gevouwen.

Grensconflicten

Op alle niveaus wordt het patroon van grensconflict zichtbaar. Burgemeesters en gemeenteraden kibbelen over wie er over de noodopvang gaat. Is een rijksaanwijzing tot gedwongen opvang toegestaan? De getallen zijn terug. Burgemeester, hoeveel kan je er hebben voor je gemeenteraad ontploft? De gevolgen van jarenlange jo-jo opvang worden zichtbaar alsof het IC bedden zijn. Er ontstaan systeemdiscussies, die deels terecht zijn, doch deels uitstelgedrag om B te zeggen als je A hebt gezegd.

Mensonterend grenzeloos

Want dat is de echte roze olifant in de kamer. Niemand heeft de grens durven trekken. Zoveel mensen kunnen wij opvangen, dit kunnen onze gemeenten aan, zoveel plekken in de gespecialiseerde traumazorg hebben wij en dit aantal kinderen kunnen wij helpen de oorlog uit zichzelf te halen. Huilend hebben we A gezegd. Om vervolgens mensen op een oud militair terrein te dumpen, tussen tanks en oude vliegtuigen. Over tien jaar is er een commissie of taskforce die gaat onderzoeken waar die geradicaliseerde, ontheemde twintigers vandaan komen. Goh... opvallend veel die 'liefdevol zijn opgevangen' op vliegbasis Twente. Grenzeloze liefde is mensonterend. Je zult moeten kiezen: het lef hebben om een grens te trekken en de vliegtuigtrap in te klappen, of B zeggen en de mensen aan wie jij je hart hebt gegeven ook te bieden waar ze álle recht op hebben. Goede opvang en traumazorg. Gewoon... omdat het mensen zijn en je dat doet als beschaafd land