Hup hup rolmodellen - Column DFT 3 augustus

Stijgende irritatie

Een stijgende irritatie heeft zich het afgelopen jaar van mij meester gemaakt. Eerst had ik het niet zo door. Dacht dat het individuele casuïstiek was die ik in mijn antropologische boardroomadvies tegenkwam. Maar ik durf nu te concluderen dat er een nieuw fenomeen is ontstaan. Het afwezige rolmodel.

Die ene

Rolmodellen. Die ene baas of mentor in je werkend leven die je heeft gevormd tot wat je nu bent. Je aannam in het vertrouwen dat je niet te jong was. De doorslag gaf tussen opgeven of doorbuffelen. Je de geheime kneepjes van het vak leerde kennen. Je koppelde aan een netwerkcontact. Letterlijk op haar handen ging zitten bij een salesgesprek om jou het woord te laten doen. Je in je oor fluisterde dat je misschien een keer een echt mantelpakje aan moest trekken. Je dekte bij een fikse blunder in het openbaar en je er op de gang flink van langs gaf. Een goedkeurend hoofdknikje gaf nadat je de hele nacht aan een rapport had gewerkt. Al lang zag dat je groen en geel naar de wc sloop tijdens de MT-vergadering, maar een maand lang niet vroeg of je soms zwanger was. Een zuigende collega uit je projectgroep overplaatste. Slechts één wenkbraum optrok, toen je je eerste leaseauto bestelde en dat een knalroze Suzuki was. 

Trekkers en transformeerders

Ik kom ze continu tegen. Bij de politie, in de zorg, onderwijs, profit sector, horeca. Uiterst talentvolle dertigers. Hun functie heet iets van 'toegevoegd MT' lid of 'plaatsvervanger directeur'. Heel vaak vrouw, dikwijls mensen met een origineel profiel; de zogenaamde zij-instromers, trainees, talentpoolers. Met goede bedoelingen gescout, al dan niet onder druk van een quotum. Ze hebben een transformatie opdracht meegekregen. Slimme, hippe, enthousiaste dames en een enkele heer. Die ik na een paar blije maanden... volledig opgebrand zie rondlopen. Vaak met een conflict met een medewerker waar ze leiding aan geven, waarbij ze zich onvoldoende gesteund voelen door hun baas. Of ze moeten een teamdag voorzitten, terwijl baas 'net een vakantie heeft gepland, maar je hebt een wildcard hoor'. Ze trekken een totaal veranderproces en de baas is al vast bezig met de cursus prepensioen. Ze zijn moe, gefrustreerd en bovenal eenzaam. Ik hoef maar één vraag te stellen 'krijg je nu wat support van boven' en de tranen stromen.

Waar zijn jullie

Waar zijn jullie galante rolmodellen van weleer? De Gentlemen die je goed rondleidden en je inwerkten met vaderlijke genegenheid? De Matriarchen met mooie grijze lokken en paarse leesbril die je uit sisterhood meenamen naar een etentje van het old girls network? Ik mis jullie. Is het de manier waarop deze jonge talenten zijn geworven dat je je niet betrokken voelt? Zijn ze te goed gebekt en denk je dat ze je niet nodig hebben? Gebruik je het excuus van corona afstand, wat overigens makkelijk op te lossen is met een maandelijkse boswandeling?

Hup hup tjop tjop

Van het pluche af, in de benen en supporten die prachtgeneratie dertigers. Zeker nu, zeker in coronatijd, zeker in hun jonge ouderschap. Je bent in de levensfase van overdracht. Pak je rol als ouderling van de tribe. Leer, zorg, koester, richt. Van de golfbaan af; hup hup, tjop tjop.